Van Bosnie tot Zwitserland

Hoi allemaal!

Jullie hebben weer flink geduld moeten hebben, maar hier is dan weer een nieuw verhaal van ons!

We hebben ontzettend veel gezien en beleefd, mooie dingen, leuke dingen maar helaas ook iets heel vervelends...

Ik ga overal een beetje in vogelvlucht doorheen, we vertellen alles wel uitgebreid als we weer in Nederland zijn :)

Laten we maar beginnen bij:

Bosnie

In Sarajevo lukte het gelukkig om met Ena (een middelbaarschool vriendinnetje van mij, Lysanne) en haar vriend Amir af te spreken. We hebben een week in de buurt van Sarajevo bij hun doorgebracht en het was ontzettend gezellig!

Hier gaven wij het muziek maken op straat maar eens een kans en dit was vanaf dag 1 een groot succes. we haalde per uur zo gemiddeld 30 euro op, wat je zeker in Bosnie een aardig eind op weg helpt :) na een week hoorden we zo'n beetje bij het meubulair van Sarajevo en we kregen erg veel ositieve reacties van mensen.

We hebben zelfs nog een keer opgetreden, namelijk in Kritorion, een soort lantaren venster. Het was erg rustig, en we hebben niet veel verdient die avond, maar de ervaring was erg leuk :)

Na Sarajevo reden we door naar een natuurgebied waar we lekker konden zwemmen en waar ik voor het eerst een aantal rondjes heb gecrost in Mohombi! (voor wie het niet weet, ik heb geen rijbewijs :P) Mark had dit uiteraard gefilmd, maar die beelden zijn helaas voor altijd verloren. De rede daarvan kun je lezen onder het kopje Italie :(

We reden (mark reed) door naar Mostar, een klein idillisch stadje, waar we bij de touristoffice vroegen of we op straat mochten spelen, waarop die mevrouw direct een betaald optreden voor ons regelde in het cafe van haar man! We speelde die avond verterkt op straat en haalden bijna 100 euro op! Het was een hele goede en leuke ervaring, die erg goed is geweest voor ons zelfvertrouwen :)

In Bosnie hebben we ook prachtige watervallen gezien en bezwommen en beklommen. Ook hiervan zijn de meeste foto's helaas voorgoed verdwenen...

Kroatie

We hebben de hele kust van Kroatie weer gevlogt en op verschillende plekken op straat gespeeld. Het was ook hier erg leuk om te doen, al ging het verdienen iets minder goed. Waarschijnlijk door de munteenheid. Als mensen 1 kuna geven denken ze dat het best veel is, maar het is in werkelijkheid maar 10 eurocent, dus dat schoot minder hard op, maar het was keer op keer weer ontzettend gezellig.

Het was heel erg heet in Kroatie en we zwommen dan ook elke dag lekker in de zee. Het meest ideale was dat ze op bijna alle stranden wel douches hadden en wij dus niet stinkend verder hoefden :P

Wij hebben namelijk in alle maanden dat we nu weg zijn, nog nooit op een camping gestaan! Altijd wild gekampeerd , maarja das wel zonder douche!

In Bosnie wasten we onszelf in de ijskoude riviertjes, en in Kroatie gingen we dus zwemmen en konden daarna heerlijk (ijskoud) douchen:)

Italie

De heimwee begon vooral bij Mark aardig op te spelen, dus besloten we zo langzaam aan Mohombi's neus weer eens richting Nederland te sturen, maar niet voor nog even te genieten van de landen onderweg,

We hadden allebei erg veel zin in Italie, maar we werden helaas heel erg teleurgesteld op onze avond...
We waren in een superleuk plaatsje, Caorle, aan de kust. We waren 's avonds aangekomen en besloten er op uit te gaan om te pijlen of we hier wellicht konden spelen.
we zijn hooguit 2 uur weggeweest van de camper, maar toen we terugkwamen zagen we dat het kleine zijruitje aan mijn kant was ingetikt. Na korte inspectie bleken allebei de deursloten gesloopt en onbruikbaar waren en de binnenkant van de bus een complete ravage.

Mijn laptop en camera waren gesloten (zonder de opladers) maar voorin, waar Marks ipod, mijn spelertje, telefoon en de navigatie lagen was niet eens gekeken...Gelukkig is er dus relatief weinig weggehaald, de schade was alleen erger.

Ik heb meteen 112 gebeld, waar ik na 15min in de wacht eindelijk iemand aan de telefoon kreeg die een paar woorden engels sprak, de volgende dag deden we aangifte en lieten we eerst het ruitje maken. al snel bleek dat de sloten moeilijker waren, en na wat research van mijn moeders, bleken deze alleen nog in Keulen beschikbaar!

Het vervelende was vooral dat er niemand de bus in kon, en wij dus ook niet, alleen via het dak! Uiteindelijk hebben we ergens een sleuteltje kunnen laten maken voor het zijluikje, en speel ik elke keer voor slangmens door mezelf daardoor naar binnen te wurmen en dan de deuren van binnenuit open te doen.

Uiteindelijk hebben we het toch nog wel naar ons zin gehad in Italie. we hebben onder anderen mijn moeders gezien in San Marino, en een ontzettende leuke dag met ze gehad. Gespeeld op verschillende plaatsen en heel wat leuke reacties gehad en goed verdiend, en prachtige dingen gezien!

Zwitserland

Een vriend van mij is een paar maanden geleden verhuisd naar Zwitserland en vond het wel gezellig als we hem op kwamen zoeken.
Vandaag reden wij dus van het Gardameer helemaal naar Zurich, Zwitserland. De omgeving was ongeloofelijk mooi! Noord Italie en Zwitserland zijn echt prachtig!

We hebben in Zwitserland met Mohombi op ruim 2,5km hoogte gereden, dit was ook een hele ervaring!

Nou ik ga een beetje afronden,

Met ons gaat alles goed, we zijn zo langzaamaan onderweg naar NL en zullen daar binnen en week of 2 wel weer eens arriveren. We weten nog niet zo goed hoe wat waar, maar in eerste instantie iemand logeren waarschijnlijk en dan snel op zoek naar iets voor ons samen...

We zijn heel blij dat we jullie allemaal heel snel weer gaan zien!En dan kunnen we jullie uren vervelen met onze ellelange verhalen en avonturen!

dikke kusjes,knuffels

From Nepal to Bosnia

Hoi Allemaal

Ja ja we leven nog hoor! Het is alweer een tijdje geleden dus jullie hebben nog heel wat verhalen tegoed. Dus... ga nog even naar de WC, pak wat te eten en te drinken en ga er maar eens lekker voor zitten!

Pokhara

We lieten jullie (met het laatste verhaal) achter in Pokhara. Een stadje zo'n 200 km ten westen van Kathmandu. Uiteindelijk zijn we hier zo'n 10 dagen gebleven.
Het was zo ontzettend heet dat we veel hebben geluierd en hebben rondgehangen met de andere reizigers die we daar hadden (her)ontmoet.

Maar we hebben ook wat actievere dingen ondernomen hoor :)
Zo hebben we 1 dag met Marco fietsen gehuurd en zijn we naar vleermuisgrotten geweest, waar we lekker hebben rondgeklauterd door de kleine gangetjes en oog in oog kwamen met vleermuizen. Ook hebben Mark en ik een dag een bootje gehuurd en hebben lekker rondgedobberd op het meer.
Mark voelde zich 1 dag erg actief en deed de 9 uur durende trek helemaal om het meer heen.
De laatste dag in Pokhara, was 1 juni, mijn vaders verjaardag, en sinds hij in juni 2000 is overleden, wilde ik graag iets ter nagedachte doen. We hebben die dag een flinke wandeling gemaakt naar de Peace Pagoda en later die dag heb ik gebedsvlaggetjes opgehangen op een mooi plekje langs het meer.

Na Pokhara zijn we terug gegaan naar Kathmandu om daar onze laatste dagen door te brengen en nog wat tempels te bekijken.

Kathmandu

Omdat ik (lysanne) de eerste keer in Kathmandu nog ziek was, had ik niet echt de kans gehad om de boel te verkennen. Op 3 juni gingen we naar de Monkey tempel. Mark was daar al eens geweest, op de verjaardag van de Buddah, maar toen was het ontzettend druk. Nu was het erg rustig en kon er op het gemak rondgekeken en gelopen worden. Ook waren er ontzettend veel apen! Ze waren absoluut niet verlegen en kwamen erg dichtbij ( en maakten mij daarbij vaak aant het schrikken :P)

De volgende dag gingen we naar Pashupatinath, een enorm Hindu tempel complex in Kathmandu. We gingen met lokaal vervoer, wat mij erg deed denken aan Indonesie en wat Mark geweldig vond. Je zit opelkaar gepropt in een soort minibusje. De Chauffeurs zijn echt gestoord, maar iedereen hier blijkt goed te kunnen rijden en de precieze afmetingen van hun voertuigen te weten, waardoor ze zonder moeite overal tussendoor crossen.

Aangekomen bij de tempel, werden we meteen vergezeld door een gids. Toen we hem uitlegen dat we daar geen geld voor hadden, mocht het in ruil voor de kaartjes die we hadden moeten kopen. Prima :)

Door het tempelcomplex loopt een rivier die heilig is. Het werd ons niet helemaal duidelijk of de rivier nou alleen uitkomt op de Ganges, of dat zij geloven dat het de oorsprong van de Ganges is, maar de rivier is in elk geval erg heilig.
Dit is ook de rede dat hier, net als bij de Ganges in India, crematies worden gehouden...

Er werd ons verteld en laten zien dat er verschillende plekken langs de rivier waren voor deze crematies. Elke kast (soort van status die de mensen hebben in het Hinduisme) heeft een eigen plek en een eigen manier van crematie. De arme mensen, van de lagere kasten, worden heel simpel verbrand, zonder versiering of veel boembarie.

De rijkere mensen, van wie wij een crematie hebben gezien, hebben echter een heel versierd ‘graf' en er gaat een heel ritueel aan de crematie vooraf.
Allereerst wordt er veel wierrook gebrand, en na een tijdje word het lichaam naar de rivier gebracht waar de voeten worden ondergedompeld, dit zou een verzekering zijn dat de ziel naar Nirvana gaat.
Het lichaam wordt dan naar het ‘graf' gebracht en 3 maal omcirkelen zij dit met het lichaam, voor het wordt neergelegd.
Bij deze crematie was zelfs het leger aanwezig en werd er gesaluteerd en de legerband maakte muziek, voor het lichaam werd verbrand.

Het was ontzettend indrukwekkend om dit mee te mogen maken, en voor ons erg bizar dat dit zo openlijk gebeurd. Wij zaten heel stil en respectvol aan de overkant, maar af en toe kwamen er hordes toeristen met een toeristguide langs al schreeuwen en wijzend met enorme camera's. Ze gingen ook even rustig poseren met het brandende lichaam op de achtergrond en een big smile, ik vond dit toch aardig respectloos. Foto's maken, ok maar doe het subtiel en heb een beetje respect voor de familie!

Wat ook zo bizar was, waren de mensen die in de rivier gingen staan wachten. De familie van de overledene gooit namelijk vanalles in de rivier, en het heeft de rivier nog amper aangeraakt of het wordt er alweer uitgevist door iemand die het denkt te kunnen gebruiken. Ook was er een jongetje die met een magneetje opzoek was naar de muntjes die worden meegegeven aan overledenen, en die zelfs achter de stoet aanliep, die muntjes aan het stooien waren, en ze meteen opraapte.

De rivier zelf ligt vol afval, maar onze gids vertelde dat dit ‘Holy Garbage' (dus heilig afval) is.

Hierna hadden wij nog 1 dag in Kathmandu, maar nu was het Marks beurt weer om zich niet lekker te voelen, en trok ik er alleen op uit om wat winkeltjes te bekijken. Ik was het echter vrij snel zat omdat je nergens een voet binnen kunt zetten zonder dat je meteen belaagd word door de verkopers, en heb die dag wel 100 keer hetzelfde gesprek gevoerd. Hello, where are you from, how long are you staying, where did you go in Nepal, what do you want to buy...

Op 6 juni vertrokken wij naar het vliegveld met gemengde gevoelens. Aan de ene kant blij om weer naar Europa te gaan, maar aan de andere kant ook wel bedroefd om Nepal te verlaten...

Ons eerste optreden op 11km hoogte

Onze eerste vlucht, van Kathmandu naar Sharja, bleek al snel de leukste vlucht ooit te worden. De steward had gezien dat Mark een gitaar bij zich had en greep meteen zijn kans toen ik kort na het opstijgen naar de wc moest. Ik vroeg hem of we ook met Nepalese roepies konden betalen in het vliegtuig, en nadat hij had verteld dat dit kon, vertelde hij me dat hij graag wat live entertainment wilde tijdens de vlucht en of Mark het misschien leuk vond om wat te spelen, in ruil voor een Air Arabia souveniertje. Toen ik zei dat ik er normaal bij zing werd hij helemaal enthousiast.

Nadat we (gratis!) wat te drinken van hem hadden gekregen, kwam het omroepbericht door de intercom, dat er 4 souverniertjes weg te geven waren voor mensen die naar voren durfden te komen om wat te zingen, en dat er een prachtig stel uit Nederland als eerst zou gaan.

Nadat we een liedje hadden gespeeld (wat nog een hele uitdaging blijkt met de droge lucht en de dichte oren) volgden er al snel meer mensen. Mark kreeg een Airarabia t-shirt en ik 2 knuffelbeertjes, een leuk aandenken :)

De jongen die na ons speelde, was een muzikant uit Italie, die we tijdens onze tussenstop in Sharja wat beter leerden kennen. Kavi ging net als ons ook naar Istanbul, waar hij net als ons, ook bij een couchsurfer zou blijven, maar deze had echter op het laatste moment af laten weten. Ik beloofde hem dat ik in Istanbul onze couchsurfer zou bellen om te vragen of hij er misschien ook nog bij kon.
Op Sharja airport, maakten we met zn allen nog wat muziek, wat veel bekijks opleverde, tot we werden weggestuurd omdat het tijd was voor het gebed.

In Istanbul aangekomen, belde ik Ibo, onze couchsurfer en Kavi mocht met ons meekomen.
We kwamen bij hem thuis aan om half 2/ 2 uur snachts en werden vorstelijk ontvangen met wijn, wiskey, chips en chocola. Om 4 uur gingen we eindelijk naar bed, nadat we besloten hadden na 11 uur sochtens pas uit Istanbul te vertrekken om niet vast te komen te zitten in de gestoorde ochtendspits.

Van Istanbul naar Bulgarije

De volgende ochtend hadden we het beste ontbijt ever, bij onze couchsurferhost, en vertrokken daarna met hem naar de bushalte.
We moesten eerst een uur met de bus, om aan de Europeese kant van Istanbul te komen, waar het liften makkelijker zou zijn.
De dag bleek echter niet heel soepel te verlopen, met een probleempje hier en daar, waar ik niet al te veel over in detail ga treden, maar tegen de avond kwamen we dan eindelijk bij de grensovergang met Bulgarije.
We aten wat, en wilden daarna graag de grens over, maar deze was, gesloten?!
Het bleek wisseling van de wacht en de nieuwe wachters bleken niet zo punctueel.
In plaats dat de wachters die er nog waren even verder werkten tot de nieuwe wachters er waren, gingen ze gewoon staan wachten...

Afijn een uur laten konden we dan eindelijk door, maar toen begon het al te schermeren.
We kwamen dus vast te zitten in het pikkedonker, en niemand die ons mee wilde nemen...
Na bijna 4 uur wachten op een pompstation, werden we eindelijk meegenomen door een vrachtwagen chauffeur, en moesten de laatste kilometers lopen.

Bulgarije

De couchsurfers bij wie we Mohombi (de bus) hadden achtergelaten, hadden ons al geinformeerd dat de buren een beetje moeilijk aant doen waren, en we kwamen er dan ook achter dat er twee banden waren lekgestoken...
Gelukkig was het vervangen van de banden in Bulgarije niet al te duur en konden we snel weer verder.

We vonden een mooi plekje langs een rivier en hebben lekker gezwommen, omdat het ontzettend warm was.
We reden de dag erna verder richting Rila, in de bergen, waar een ontzettend mooi klooster in de buurt ligt, wat op de wereld erfgoed lijst staat. Ook hier kampeerden we langs een riviertje, maar het was een stuk kouder in de bergen en het water was te koud om in te zwemmen.

Op de terugweg stopten we bij een vrouwtje wat langs de weg kersen en andere dingen stond te verkopen en we moesten meteen mee naar haar huis om te zien waar de kersen vandaan kwamen en om verse kersen te plukken. We kregen een hele rondleiding en ze lulde de oren van ons hoofd, maar we begrepen er niks van, gezien ze alleen bulgaars sprak.

Wat we wel begrepen is dat we in haar tuin mochten kamperen en mochten vissen in de vijver, maar we wilden graag verder, maar moesten wel beloven dat we de volgende keer terug zouden komen.

Servie

Na Bulgarije pakten we een binnendoorweggetje naar Servie, waar we zonder problemen de grens overmochten. We gingen naar een natuurgebied tegen de grens met Kosovo, en wat was het daar prachtig! We besloten een ‘dirt road' te nemen om te zien waar deze uit zou komen. Het was een heel slecht, smal weggetje en ik moest een paar keer slikken toen ik uit mijn raampje keek en daar een afgrond zag van heel wat metertjes diep.

We kwamen daar twee servische jongens tegen die op zoek waren naar paddestoelen. Ze hielpen ons door de moeilijke begaandbare stukken ‘weg' waar we een paar keer bijna vast kwamen te zitten. We vonden een prachtig plekje waar werkelijk niemand was en kampeerden daar twee nachtjes.

Na nog een dag of wat Servie, besloten we langzaamaan richting Bosnie te gaan. Vlak voor de grens kwam Mark erachter dat de auto ontzettend veel koelvloeistof lekte.
Net over de grens stopten we dan ook om eens uit te zoeken wat het probleem was....

Bosnie

Mark was er heel de dag zoet mee en haalde zo'n beetje heel de motor uit elkaar. Ik deed intussen de was in de rivier en ruimde wat op in de bus. Na heel wat uurtjes sleutelen kwam Mark erachter dat een onderdeel van de waterpomp kapot was. Gelukkig was er een garage vlakbij, die het nieuwe onderdeel binnen een paar uur in bezit had. Nu doet ie het weer prima!
We hadden alleen nog geen bosnisch geld, en gezien het een mini plaatsje was waar we waren, was daar geen pinautomaat. De (inmiddels zwaar geirriteerde) monteur reed met Mark naar een stadje wat kilometertjes verderop om geld te halen.

Terwijl Mark de laatste hand legde aan de motor en ik aan't koken was, kwam de politie op bezoek. Ze spraken geen engels of duits en we hadden geen idee wat het probleem was. Ze vertrokken dan ook weer. We waren net klaar met eten, toen ze weer terug kwamen met een collega die wel engels sprak. Ze wilden alles van ons weten, en het kwam er op neer dat we in het grensgebied waren en dat je daar niet mocht blijven zonder toestemming.

We werden verteld dat we zo snel mogelijk moesten vertrekken, omdat er kwaaie jongens in de buurt rondreden en ze toeristen tegen hen moesten beschermen.

Nu zitten we dus wat kilometerjes verderop en ik zal dit verhaal eropzetten zodra we ergens internet hebben (waarschijnlijk Sarajevo)

Na bosnie zullen we waarschijnlijk Kroatie weer gaan opzoeken, maar we zullen ons best doen jullie nu beter op de hoogte te houden!

Xxx Mark en Lysanne

(p.s. Elza; bellen en gebeld worden is hier blijkbaar zo ontzettend duur dat het hele beltegoed er in die paar minuten doorheen is gegaan! Vandaar dat Mark ineens weg was. Maar we zijn heel blij dat Rens geslaagd is en dat we hem even hebben kunnen feliciteren : ) we zullen binnenkort proberen te skypen! Ook naar jullie Janny en Ingeborg! )

Welkom op onze nieuwe Reislog!(wie hoort zegt voort!)

Omdat Hamba ineens besloot te stoppen met zijn reisweblogs, moesten wij halsoverkop een nieuwe weblog aanmaken. Gelukkig heb ik de oude verhalen nog kunnen achterhalen, maar we zijn helaas wel al jullie leuke reacties kwijt.

Ik zal binnenkort nog even het laatste verslag van Nepal erop zetten, maar heb voorlopig mijn handen vol aan de nieuwe opzet :P

Wil iedereen aub onze nieuwe weblog doorsturen naar iedereen, zodat iedereen ook onze laatste maandjes in Europa kan volgen :)

Overmorgen vliegen wij terug naar Istanbul. Aan de ene kant kijken we ernaar uit om weer even met Mohombi verder te reizen, maar we gaan Nepal ontzettend missen!

Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je (nogteeds) met ons meereist!

Liefs,

Lysanne en Mark

Pokhara

De ashram hebben we verlaten omdat we onze vrijheid weer terug wilden (we werden geacht elke dag les te geven), en het voelde erg afgesloten van de buitenwereld. Dus zijn we Kathmandu ingegaan en we hebben het beleefd. Gestoord verkeer zonder regels, alleen links rijden is de indicatie. Veel getoeter, zwarte rookpluimen uit vrachtwagens, veel taxi`s die je een rit aanbieden, overal straatverkopers, en de stad is vergeven van de 'Aziatische knulligheid'. Heerlijk.
Op het moment zijn we in Pokhara, een zeer relaxte stad zo`n 200 kilometer ten westen van Kathmandu. De reis hiernaartoe was in een 'luxe toeristenbus'. We zaten achterin vlak boven de wielen, en bij één hobbel stootte Lysanne haar hoofd tegen het bagagerek. Er was onderweg een ongeluk gebeurd, een 4x4 was tegen een vrachtwagen geknald, waardoor we meer dan een uur vertraging hadden. Verder lekte de bus liters koelvloeistof en olie, maar we hebben het gered! :) en de weg was schitterend.
Toen we in Pokhara bij de airport aankwamen werden we natuurlijk weer overspoeld door te blije taxichauffeurs, gidsen en mensen die ons een guesthouse wilden aanbieden. We sloegen ons er dapper doorheen en besloten te lopen. Een paar dagen eerder was Piotr (onze Poolse vrind) al gelift naar hier, en we hadden afgesproken een kamer te delen.
We hebben hier al een aantal reizigers (her)ontmoet, na het couchsurf avontuur in Kathmandu waar we uiteindelijk met z`n twaalven in twee kleine ruimtes sliepen zijn er meer reizigers deze kant op gevlucht. Waar we verbleven (bij Sophie en Vishnu) was een soort homestay, en Sophie kan geen 'nee' zeggen :P We zijn een paar avonden 'uit' geweest (dat wil zeggen tot 23.00 uur want daarna moet alles onder strenge politie-ogen sluiten). Ik bracht elke keer m`n gitaar mee en dat resulteerde in fijne jams en één mooie Spaanse klikdans (hoe heet zo`n ding?) van mijn broeder Marco uit Italië.
Op de verjaardag van de Buddha, 17 mei (wie heeft dat niet in z`n agenda staan?) zijn Marco en ik naar de beroemde Monkey Temple geweest, bovenop een berg aan de rand van Kathmandu. Er waren veel teveel mensen en maar twee apen, maar we hadden eigenlijk niet zo`n idee wat er nou de bedoeling was. Er waren erg veel aangestoken kaarsen, wat gechant, en dat was het wel.
Op het moment is het erg heet hier dus we denken eraan een roeibootje te huren en lekker te gaan zwemmen in het door bergen omringde meer. Helaas is het zicht op de bergen niet altijd even goed omdat het regenseizoen eraan zit te komen, zodat het vaak bewolkt is.
Ons plan is om iets eerder terug te vliegen, nu op 5 of 6 juni, en vervolgens een zeer relaxte omweg door Europa terug te maken. We denken aan Bulgarije, Kroatië, Italië en Frankrijk. De dagen zullen gevuld worden met ukelele-, gitaar- en zanggeweld, waarmee we het één en ander aan duiten binnen proberen te halen zodat we onze buikjes weer kunnen vullen :)
Bij deze hoop ik jullie voldoende geïnformeerd te hebben. Bij vragen of opmerkingen, reageer :)

Kathmandu

We zijn hier inmiddels alweer een week, maar zo totaal niet met Nederland bezig, dat we er nog niet eerder aan hebben gedacht jullie een berichtje te sturen :o Maar we zijn jullie niet vergeten hoor ;) Hier istie dan! Een ontzettend lang verhaal! Internet is meestal erg langzaam, dus foto`s volgen nog :)

Hallo Allemaal!

Het is alweer even geleden dat we hebben geschreven, maar we doen hier zoveel, dat we nog niet eerder tijd of behoefde hebben gehad op onze blog te schrijven. We zijn inmiddels al een week in de Sri Aurobindo Ashram in Nepal, en we voelen ons hier heel erg gelukkig! We hebben zo ontzettend veel meegemaakt dat het onmogelijk is alles op te schrijven, maar des te meer hebben we te vertellen als we weer thuis zijn ;)

Van Turkije naar Bulgarije

Afijn, om maar even bij het ‘begin'te beginnen, vanaf Ankara (turkije) reden we in 1 dag tot vlakbij Istanbul. De dag erop reden wij het hysteriche Istanbul in om onze visa's voor Nepal te regelen, en onze tickets te kopen. Volgens het internet lagen deze twee erg dicht bij elkaar, maar het adres van het Nepalese conulaat bleek niet te bestaan :S Gelukkig kregen we bij airarabia het goede adres, maar het bleek wel helemaal aan de andere kant van Istanbul te zijn. Uiteindelijk vonden we het consulaat, waar we 2 minuten na sluitingstijd aankwamen. Wat in Nederland dus nooit zou gebeuren, hier werden we vrolijk ontvangen en geholpen.

De dag erop reden we, na onze tickets te hebben opgehaald door naar Bulgarije.

Tegen de avond kwamen we aan in Bulgarije (na 2 uur grensovergang :S ). We reden over een onverlichtte weg, waardoor we de juiste afslag mistten. Toen Mark de bus op de vluchtstrook zette, om de ‘duwende'auto's achter ons langs te laten en te keren, gebeurde er iets heel raars! Mark moest een klein stukje achteruit om te kunnen keren en toen zaten we ineens tegen een andere auto aan! Die mafkees had de auto nog geen 30cm achter ons geparkeerd, en stond precies in onze dode hoek. Hij had een kapot voorlicht, wij niks. We hebben de man wat geld gegeven, en hij ging er ‘vrolijk' vandoor, achteraf hadden we er een raar gevoel over, de vluchtstrook is zo lang en dan parkeer je VLAK achter een grote bus en toeter je niet als we achteruit rijden :S afijn...

We besloten kort daarna een slaapplek te zoeken. We waren praktisch al in Haskovo, waar we met een couchsurfer hadden afgesproken waar de bus konden achterlaten, maar het was donker en besloten de zoektocht naar het huis tot de volgende dag te bewaren. De volgende dag had Mohombi (de bus) er echter geen zin meer in! Hij weigerde om te startten. Mark had al snel uitgevogeld dat het om de ontsteking ging, want er was geen vonk, maar dat kan aan zo ontzettend veel dingen liggen, dat het UREN duurde voor hij eindelijk weer reed. Daarna vonden we redelijk snel het huis van de 2 couchsurfers, wat een ontzettend leuk en interessant stel bleek te zijn.

Van Bulgarije terug naar Turkije

Tony, het meisje, is in haar eentje van Bulgarije naar Nieuw Zeeland gelift, en inspireerde ons dan ook om in plaats an de bus, te liften naar Istanbul. Ik (lysanne) had al enige ervaring met liften, voor Mmark was het nieuw. We vertrokken maandagochtend vroeg, en waren om 5 uur op het vliegveld in Istanbul (5 uur te vroeg voor inchecken).

We hebben in totaal maar 3 liften nodig gehad, en een kilometer of 10 in totaal (naar de eerste liftplaats en de grensovergang) gelopen. Het was een ontzettend leuke ervaring, iets wat we zeker meer willen gaan doen :) Na 5 uur wachten tot we in konden checken, en daarna nog 3 tot vertrek, twee vluchten van beide zo'n 4 uur kwamen we dan eindelijk aan in Kathmandu, Nepal!

De Sri Aurobindo Yoga Mandir Trust Ashram

Nepal We werden van het vliegveld opgehaald door twee jongens van de ashram. Het was een hysterische rit dwars door Kathmandu. We keken onze ogen uit! Alles rijdt hier dwars door elkaar! Van grote bussen, tot oude auto's, van koeien tot fietsen, voetgangers met kraampjes eten op wielen en 1000-den brommers!

Na een flinke rit kwamen we bij de ashram aan, waar we een klaslokaal van de school (het was even vakantie) toegewezen kregen als slaapkamer, omdat de guesthouse nog even vol zat. We waren allebei erg onder de indruk en erg moe, dus de eerste dag hebben we het rustig aan gedaan.
De ashram ligt tegen de bergen aan (we zitten hier in Kathmandu zoiezo al op 1350m). Ik kan wel uren vertellen over wat ze hier allemaal doen en hebben, maar dan ben ik morgen nog niet klaar, dus voor de achtergrond info kun je kijken op:www.auronepal.com

Op de ashram wonen ontzettend veel kinderen. De meeste van hen zijn weeskinderen, straatkinderen of kinderen wiens ouder(s) ze hier hebben achter gelaten, omdat ze geen geld hadden om voor ze te zorgen. Er zijn kinderen van verschillende leeftijden, van 3/4 tot 18
. De mensen op de ashram staan elke ochtend om half 5/ kwart voor 5 op, en wij nu dus ook! Elke ochtend van 5 tot 6 is er yoga, waar Mark erg fanatiek in is is, en wat ik ook erg leuk vind, maar helaas de afgelopen dagen heb moeten missen omdat ik ziek ben.
Er wordt erg hard gewerkt door de mensen en kinderen op de ashram en wij voelden onszelf af en toe best zwak! Meisjes van mijn lengte en veel smaller dan ik, sjouwen enorme manden en zakken op hun hoofd, en zelfs de kleine kinderen hebben meer uithoudingsvermogen dan wij! We moeten tegen onszelf blijven zeggen dat wij er niet mee zijn opgegroeid en dat het niet raar is dat wij deze dingen niet direct ook kunnen.

We helpen elke dag mee met de koeien, wat een heerlijk smerig karwei is, waar we allebei met volle teugen van genieten! We moeten voer maken, wat een heel proces is wat allemaal met de hand gebeurd, en zorgen dat de koeien elkaars voer niet opeten, wat nog een hele uitdaging is! Ook moeten de pasgeboren kalfjes natuurlijk erg veel geknuffeld worden (maar dat is een taak die wij onszelf hebben toegedeeld ;) )

Zondag is de school weer begonnen. Mark heeft 2 dagen engelse les gegeven aan kleine groepjes jongens, wat hij erg leuk vond. Ik werd zondag helaas ziek, hele erge last van mijn buik, waarschijnlijk een bacterie binnen gekregen, al is het eten hier ontzettend lekker en wordt het met zorg klaargemaakt, de kans blijft er altijd. Maar na twee dagen uitrusten, uitzieken, verzorgd worden door Mark en door onze yogalerares, die ook natuurgeneeskundige is en mij verschillende poedertjes liet eten, voel ik me al een heel stuk beter!

Onze dagen bestaan hier dus uit:
5.00-6.00 - Yoga

6.30 - Licht onbijt

9.00 - ‘Lunch' (rijst, curry, soep, chapatti)

10.00-13.20 - Helpen op school

13.30 - Lichte maaltijd/Snack

16.00- 18.00 - Helpen met de koeien

19.00 - Avondeten (rijst, curry, soep, chapatti)

20.00-21.00 - Meditatie, mantra's zingen, film kijken

Tussendoor doen we een beetje waar we zin in hebben. Mediteren, lezen (ze hebben hier een bibliotheek met (vooral spirituele) boeken, en vooral Mark verslind de ene na de andere ) muziek maken, meehelpen met sjouwen van zand, stenen, eten etc etc, spelen met de kinderen, en ga zo maar door.
Vandaag is het moederdag in Nepal, maar niet zoals het bij ons moederdag is. Hier draait het meer om DE moeder. Wat volgens mij een heilige dame was, er hangen hier ook overal foto's van haar. Er werd in het dorp iets verderop een festival gehouden, waar wij natuurlijk een kijkje zijn gaan nemen. Er waren ontzettend veel mensen, en we hadden met onze blonde koppies en blauwe ogen erg veel bekijks.

Toen we bij de tent waar een Guru bezig was een verhaal te vertellen helemaal achteraan stonden te kijken, werden we meteen naar voren gehaald, moesten het podium op, werden gezegend door de Guru en moesten op het podium plaatsnemen. Het verhaal verstonden we natuurlijk niet, maar er werd ook muziek gemaakt en gedanst, en er was ook een stukje theater!

Poeh ik zou nog wel UREN door kunnen gaan! Maar dan wordt het zo'n ellelang verhaal dat het ook niet meer leuk is om het te lezen :P Het belangrijkste voor jullie om te weten is denk ik dat het goed met ons gaat, dat we hier ontzettend gelukkig zijn, goed (en heel veel) te eten krijgen, we goed verzorg worden als we ziek zijn, ontzettend veel leren, en heel veel zin hebben om hier een paar maanden te blijven :) Nou dit was het voor nu, over een tijdje weer een nieuwe update!

Dikke kus&knuffels van ons!

From Holland to.....Nepal!

De plannen zijn gewijzigd. India overland bleek niet haalbaar en na vele opties te hebben onderzocht en veel research, gaan we nu een hysterische trip maken met als eindpunt een ashram in Nepal!

Tsja, de naam van de blog `from holland to india` klopt nu natuurlijk eigenlijk niet meer, maarja niets aan te doen.
Tot onze teleurstelling bleek India per Mohombi (de bus) niet haalbaar. De benzineprijzen reizen de pan uit! (hier in Turkije betaal je meer dan 2 euro per liter benzine en ruim een euro voor LPG)
Na een berekening bleek dat als we door zouden rijden, we India net zouden kunnen halen, maar dan weer terug zouden moeten, omdat we anders de terugreis niet kunnen bekostigen.
Om nog maar te zwijgen over wat er allemaal wel niet kapot kan gaan aan de bus op de steeds slechter wordende wegen...wat een hoop waarschijnlijke reparaties zou betekenen(waar we dan helemaal geen geld meer voor zouden hebben)
Dit resulteerde in een groots onderzoek naar de andere mogelijkheden.Een trip door Europa? Nee dat doen we wel een keer als we 50 zijn.
Doorrijden naar Iran? en dan met een omweg terug?Mogelijk...Maar de couchsurfer bij wie we voor de deur geparkeerd staan, hier in Ankara stelde ons voor aan de website helpx.net waarop overal ter wereld mensen betaald of vrijwilligerswerk aanbieden.
We vonden verschillende mogelijkheden in India, maar kregen geen gehoor op onze berichten, of er werd ons verteld dat ze al iemand hadden, of dat het van april tot juni zo heet is in India dat er geen kip in de hotels (waar werk aangeboden werd) komt.
Ik (lysanne) besloot eens te kijken wat Nepal ons te bieden had, en eigenlijk werden we beiden wel enthausiast van dit idee. Een prachtig land, minder extreem bezocht voor spirituele doeleinden dan India, het ligt hoog in de bergen, dus minder extreem heet dan India... en de vliegtickets van Istanbul naar Kathmandu zijn ook nog eens spotgoedkoop!
Na wat zoeken vond ik een ashram in Nepal en stuurde hen een mail. De ashram heeft een biologische boerderij, en ze verbouwen zoveel mogelijk van hun eten zelf. Ze hebben een guesthouse, een school, een molen, en nog veel meer waar ze hulp bij nodig hebben.
We kregen een heel leuk mailtje terug, waarin we van harte werden uit genodigd om te komen, maar dat ze helaas wel geld moesten vragen voor accomodatie en eten. Als we 2 maanden blijven, betalen we 5 euro per dag voor accomodatie en 3 warme, vegetarische biologische maaltijden per dag, en we mogen meedoen aan alle workshops (yoga meditatie natuurgeneeskunde etc) Dat leek ons een goede deal.
Voor mij (Lysanne) ook nog een mooie `gat opvuller` voor mn CV gezien ik daar zal gaan helpen op de school, en met het zorgen voor de weeskinderen die de ashram heeft opgenomen.
Nou dit klinkt natuurlijk allemaal prachtig, maar toen waren we er nog niet!
Want we moeten onze geliefde Mohombi natuurlijk ook ergens veilig achterlaten, en dat blijkt nog een hele opgave(vandaar de hysterische trip)

Toen wij Turkije binnenreden werd Mohombi bijgeschreven in het paspoort van Mark. Toen wij op couchsurfing.org een berichtje plaatsten of we bij iemand in Istanbul de bus in een garage konden stallen voor 2 maanden, kregen wij te horen dat je het land niet mag verlaten zonder de auto, en dat je dit niet kunt ontlopen gezien de auto in je paspoort staat.Je moet de auto dan in een neutrale zone zetten.
Afijn, hier was dus totaal geen informatie over te vinden!
Uiteindelijk heb ik het vliegveld in Istanbul gemaild en kreeg ik vandaag antwoord. Er werd verteld dat we de bus kunnen brengen bij customs en dat we de bus daar kunnen stallen voor 7tl (3,50 euro) per dag, als er plek is...
Er stond een telefoonnummer bij, dus wij belden dat nummer, om te vragen of er plek was (ok, je moet even bedenken dat dit dus een neutrale zone is voor BUITENLANDSE voertuigen) maar ze spraken geen woord engels, erg handig :S
Na het gebruik van een online vertaalmachine kwamen we erachter dat het niet 7 maar 10tl (dus 5 euro) per dag kost, maar niet of er plek was... Hoop gedoe, dus over naar plan B.
Plan B houdt in dat we morgen met de bus richting Istanbul rijden. Daar aangekomen, regelen we onze visa`s voor Nepal en kopen we onze vliegtickets.
Dan rijden we door naar Haskovo in Bulgarije (net over de grens) waar we Mohombi bij een couchsurfer kunnen parkeren. Vervolgens nemen we een normale bus terug naar Istanbul en nemen dan het vliegtuig naar Nepal...
Pfff ik word bijna moe bij de gedacht alleen al :P

Maargoed, jullie zijn dus nu op de hoogte van het plan!
Als alles goed gaat (en daar gaan we vanuit) nemen we op dinsdag 26 april om 1.10 (dus eigenlijk maandag op dinsdag nacht) het vliegtuig naar Kathmandu, waar we smiddags aan zullen komen.
We vliegen dan (wederom als we idd deze tickets bemachtigen) terug naar Istanbul op maandag 27 juni.
Dan nemen we weer een bus naar Hoskovo om Mohombi op te halen, en rijden we op ons dooie gemak (waarschijnlijk weer via het prachtige Kroatie, waar we allebei graag wat meer tijd door willen brengen) terug naar Nederland.
We weten niet of we in Nepal veel gelegenheid tot internet zullen hebben, maar we beloven ons best te doen jullie zo nu en dan op de hoogte te stellen :)
Goed, dat was het voor nu!
Dit is trouwens de website van de ashram waar we naartoe gaan: http://www.auronepal.net/

dikke knuffels en xxx

Macedonië, Griekenland, Turkije

Na een korte tijd afwezig op de blog weer een nieuw berichtje over de meegemaakte avonturen in Zuid-Oost Europa & Turkije

Na Servië, wat een prachtig land is om te zien maar een stuk minder bosrijk en bergachtig dan Bosnië, hebben we voor een kleine omweg gekozen richting Macedonië. De grensovergang ging vrij soepel aan de kant van Macedonië, ze zeiden grappend 'marihuana is illegal in Macedonia', en lieten ons zonder problemen doorrijden. De uitgangscontrole van Servië was echter superstreng, de hele bus werd weer doorzocht en Lysanne moest strippen voor een chagrijnige douaneuse (is dat een woord?) in een hokje apart, we zien er blijkbaar nog steeds erg drug-abusing uit.
Macedonië is een mooi heuvelachtig land, dat we in één dag hebben doorkruist. Onderweg, in een piepklein dorpje, stond ineens een lange file op de binnendoorweg. Wij maakten ons weinig zorgen en vroegen ons af of de weg nog gemaakt moest worden. Na drie kwartier gewacht te hebben liepen we toch maar naar voren, waar een groep boze Macedoniërs stond en alwaar de weg daadwerkelijk nog gemaakt moest worden. Lachen, vonden wij! De politie stond erbij om de boel te sussen.
Voor we het wisten waren we Macedonië alweer uit, en poogden we een leuk kustplaatsje in Griekenland te vinden, in de vorm van de stad Thessaloniki. Dit gehucht op de kaart (we hadden geen gedetailleerde kaart van Greece) was in feite een megastad, hectisch, met allemaal hysterisch rijdende Grieken. En geen kust te zien. Hier moesten we weg! Uiteindelijk toch een mooie binnendoorweg gevonden langs de kust, met zandstrandjes waar we mooie stenen (kwarts!) konden vinden, alsook het kadaver van een enorm mooie kleurige krab. Lysanne vond bij het strand een mooie doodlopende weg de uitstekende gelegenheid voor een rijlesje. Nadat ik uitvoerig het principe had uitgelegd kroop zij achter het stuur en reed zowaar 5 meter! Waarna de auto afsloeg. Ze heeft mooi wel een 3000 kilo wegende bus in beweging gebracht :) 'Baby you can drive my car!' (maar dat was eens en nooit meer!-Lysanne)
Omdat de brandstofprijzen de pan uit rezen in Griekenland en LPG moeilijk te krijgen was (alleen bij een famous tankstation ergens langs de weg, die iedereen kende omdat ze er de enige waren die in de verre omtrek LPG verkochten... OK, op naar Turkije!
We mochten kennismaken met de omslachtige douane van Turkije. De ene stempel na de andere werd geplaatst in de paspoorten, de visums moesten in orde gemaakt worden en langs eenpersoons hokjes waar soldaten met geweren in stonden mochten we Turkije enteren!
Het eerste wat ons opviel was de regen. We hadden nog geen meter gereden of het begon te gieten! Later zou blijken dat april de slechtste maand is in Turkije. Tja, als je alles van tevoren weet ;)
De weg naar Istanbul was erg slecht, met veel gaten ontwijken en slecht weer. In Istanbul zelf zijn snelwegen met hier en daar een gat, extreem goed dus. Wat wij niet wisten was dat er tol betaald moet worden, en dat gaat niet op de 'traditionele' manier maar met behulp van een pasje die je bij sommige Shell-tankstations kan kopen. Wisten wij ook pas na het aan 32 mensen gevraagd te hebben. Wij zijn dus illegaal 2x langs een poortje gereden zonder te betalen, niet doorvertellen!
De brug over de Bosperus (het water dat Europa van Azië scheidt) was immens, en 70 km/u was alsnog veel te hard om eroverheen te rijden. We hebben in Istanbul hier en daar een random afrit genomen, om vervolgens te verdwalen in de enorme stad, het hectische verkeer, de onduidelijke bewegwijzering etc. etc. Toch maar weer de 'veilige' snelweg op, en ja hoor de poortjes kwamen weer bij iedere afrit. Weer navraag gedaan, en de weg naar Ankara was FREE! Weer gefopt, want bij iedere afrit waren weer... poortjes! Uiteindelijk heb ik vlakbij zo`n poortje de bus stilgezet, moest ik door een modderlandschap banjeren om bij een Shell-station uit te komen, waar ik zo`n kaart kon kopen en thee kreeg. Eindelijk :)
Omdat we Istanbul niet snapten zijn we doorgereden naar Ankara, waar we momenteel nog steeds verblijven. We hebben een aardige couchsurfer ontmoet die ons steeds weer hartelijk verwelkomt, waar we op internet mogen en de was mogen doen. Waren er maar meer van zulke mensen :)
Na een korte rekensom hebben we berekend dat het mogelijk is om vanaf hier verder te rijden naar India, de grens kunnen aantikken en vervolgens weer terug moeten omdat we anders een te groot risico lopen in geldproblemen te geraken. Jammer, maar niet het einde van de wereld! We zijn hard aan het brainstormen wat we nu precies gaan doen, vliegen naar India is een goede optie, maar we moeten sowieso onze visa nog regelen voor óf Iran óf India, afhankelijk van waar we voor kiezen.
De aardige couchsurfer (genaamd Gaetan), een Waalse belg woonachtig hier, had een hele goede suggestie: werken in India! We hebben een hele mooie kans gezien en zijn nog even aan het 'figuren' over hoe en wat precies. We houden jullie op de hoogte!

Kroatie-->Bosnie-->Servie-->Macedonie

We hebben weer heel wat landen doorkruist, vele avonturen beleefd, veel mooie dingen gezien, en ook een hoop dingen waar we toch wel een beetje stil van werden...

Hoi allemaal,
Ik ga proberen een korte samenvatting te maken van alles wat we de afgelopen week hebben gezien en beleefd, maar voor degenen die mij(Lysanne) kennen, weten dat ik soms moeite heb met kort van stof zijn, dus ik zal mijn best doen:P
Kroatie
Vorige week zijn we dus in Split, Kroatie aangekomen en konden daar, dankzij een vriendin van Mark die daar vandaan komt, bij haar broer een heerlijke douche nemen. Dit was alweer even geleden en dus hard nodig :)
In split hebben we onze angst overwonnen en zijn we weer op straat gaan spelen, en we hebben zowaar wat geld verdient! Het was ontzettend leuk omn te doen. We wilden eigenlijk meerdere dagen spelen, maar ik werd ziek, dus dat kwam er niet van.
Na een paar dagen Split zijn we doorgereden langs de kust en hebben, vlak voor we landinwaards richting Bosnie vertrokken, nog even een klein strandje gevonden, en daar even genoten van de zon en Mark heeft zelf een korte zeer verfrissende duik genomen :)
Zondagavond reden we Kroatie uit en Bosnie in, maar natuurlijk niet zonder dat onze bus even grondig werd gecontrolleerd. Gelukkig ruimden deze mannen de boel wel weer op. Toen ze niks vonden mochten we doorrijden, Bosnie in.
Bosnie
Bosnie is echt een waanzinnig mooi land. Torenhoge rotsformaties, een rivier zo turkoise dat het haast lijkt alsof er kleurstof aan is toegevoegd...niet het eerst waar je aan denkt als je `Bosnie` hoort.Dan denk je meteen aan de oorlog, die niet zo gek lang geleden plaats vond in dit land.De littekens van deze oorlog zijn nog goed zichtbaar. Overal staan ruines van wat ooit huizen waren. Ingestort, afgebrand en vol met kogelgaten.
Maar je ziet ook dat de wederopbouw in volle gang is, steeds meer mensen, die gevlucht zijn tijdens de oorlog, keren weer terug. Zoals mijn middelbare schoolvriendinnetje Ena, die tijdens de oorlog met haar familie naar Nederland vluchtte, en nu weer in Sarajevo woont.Helaas is het niet gelukt met haar af te spreken, maar hopelijk krijgen we die kans op de terugweg.
In Bosnie kwamen we veel `oog in oog`met piepkleine tunneltjes zonder licht, waar je dan toch maar even doorheen moest rijden (het filmpje volgt nog!)
Ook belandden we hier in een avontuur door een binnendoorweg te nemen, wat kilometers lang goed ging, maar toen hield ineens de 2baans asvaltweg op, en werd dat een 1baans modder/grind weggetje.Na wat rondgevraagd te hebben bleek dat toch de weg te zijn, en waagden we de gok. Mark was superenthausiast voor dit avonttur, ik zat stil te `bidden`dat we maar geen vrachtwagen als tegenligger zouden krijgen (wat gelukkig niet gebeurde!)
Deze weg nam ons dwars door de bosnische `jungle` door nog kleinere, langere en donkerdere tunneltjes, door een gebied met prachtige bergen en na de rit van 25km, waar we bijna 2 uur over deden, was daar ineens een prachtige waterval! Wat een afscheid!:)
Na dat avontuur waren we vlakbij de Servische grens, waar we door een breed lachende jongen werden ontvangen, en doordat ik met mijn reisgids op mn beste Servisch af en toe iets tegen hem zei, werd hij alleen maar vrolijker, we konden zonder problemen, of stripsearch de grens over.
Servie
In Servie zijn we maar 2 dagen geweest (technisch gezien zijn we er nu nog, maar we gaan proberen vandaag de Macedonische grens nog te halen)
Het landschap is een stuk minder indrukwekkend dan dat van Kroatie en Bosnie, maar zeker niet onaantrekkelijk.Wat we hier veel zien zijn tractoren en paardenwagen op de autoweg, roadkill (maar dan echt honden, katten en schapen :S) veel zwerfhonden, ontzettend vriendelijke mensen, goedkoop eten (vandaag 2 broden voor 55 cent), borden in een onbegrijpelijk schrift en in het begin kon je elke kilometer LPG tanken.
Nou lieve mensen! Dat was het weer voor nu. Met ons gaat alles goed :)
De route is iets aangepast, we gaan toch door Macedonie en daarna een klein stukje langs de griekse kust naar Turkije.
doei!xxx