Hoi Allemaal

Ja ja we leven nog hoor! Het is alweer een tijdje geleden dus jullie hebben nog heel wat verhalen tegoed. Dus... ga nog even naar de WC, pak wat te eten en te drinken en ga er maar eens lekker voor zitten!

Pokhara

We lieten jullie (met het laatste verhaal) achter in Pokhara. Een stadje zo'n 200 km ten westen van Kathmandu. Uiteindelijk zijn we hier zo'n 10 dagen gebleven.
Het was zo ontzettend heet dat we veel hebben geluierd en hebben rondgehangen met de andere reizigers die we daar hadden (her)ontmoet.

Maar we hebben ook wat actievere dingen ondernomen hoor :)
Zo hebben we 1 dag met Marco fietsen gehuurd en zijn we naar vleermuisgrotten geweest, waar we lekker hebben rondgeklauterd door de kleine gangetjes en oog in oog kwamen met vleermuizen. Ook hebben Mark en ik een dag een bootje gehuurd en hebben lekker rondgedobberd op het meer.
Mark voelde zich 1 dag erg actief en deed de 9 uur durende trek helemaal om het meer heen.
De laatste dag in Pokhara, was 1 juni, mijn vaders verjaardag, en sinds hij in juni 2000 is overleden, wilde ik graag iets ter nagedachte doen. We hebben die dag een flinke wandeling gemaakt naar de Peace Pagoda en later die dag heb ik gebedsvlaggetjes opgehangen op een mooi plekje langs het meer.

Na Pokhara zijn we terug gegaan naar Kathmandu om daar onze laatste dagen door te brengen en nog wat tempels te bekijken.

Kathmandu

Omdat ik (lysanne) de eerste keer in Kathmandu nog ziek was, had ik niet echt de kans gehad om de boel te verkennen. Op 3 juni gingen we naar de Monkey tempel. Mark was daar al eens geweest, op de verjaardag van de Buddah, maar toen was het ontzettend druk. Nu was het erg rustig en kon er op het gemak rondgekeken en gelopen worden. Ook waren er ontzettend veel apen! Ze waren absoluut niet verlegen en kwamen erg dichtbij ( en maakten mij daarbij vaak aant het schrikken :P)

De volgende dag gingen we naar Pashupatinath, een enorm Hindu tempel complex in Kathmandu. We gingen met lokaal vervoer, wat mij erg deed denken aan Indonesie en wat Mark geweldig vond. Je zit opelkaar gepropt in een soort minibusje. De Chauffeurs zijn echt gestoord, maar iedereen hier blijkt goed te kunnen rijden en de precieze afmetingen van hun voertuigen te weten, waardoor ze zonder moeite overal tussendoor crossen.

Aangekomen bij de tempel, werden we meteen vergezeld door een gids. Toen we hem uitlegen dat we daar geen geld voor hadden, mocht het in ruil voor de kaartjes die we hadden moeten kopen. Prima :)

Door het tempelcomplex loopt een rivier die heilig is. Het werd ons niet helemaal duidelijk of de rivier nou alleen uitkomt op de Ganges, of dat zij geloven dat het de oorsprong van de Ganges is, maar de rivier is in elk geval erg heilig.
Dit is ook de rede dat hier, net als bij de Ganges in India, crematies worden gehouden...

Er werd ons verteld en laten zien dat er verschillende plekken langs de rivier waren voor deze crematies. Elke kast (soort van status die de mensen hebben in het Hinduisme) heeft een eigen plek en een eigen manier van crematie. De arme mensen, van de lagere kasten, worden heel simpel verbrand, zonder versiering of veel boembarie.

De rijkere mensen, van wie wij een crematie hebben gezien, hebben echter een heel versierd ‘graf' en er gaat een heel ritueel aan de crematie vooraf.
Allereerst wordt er veel wierrook gebrand, en na een tijdje word het lichaam naar de rivier gebracht waar de voeten worden ondergedompeld, dit zou een verzekering zijn dat de ziel naar Nirvana gaat.
Het lichaam wordt dan naar het ‘graf' gebracht en 3 maal omcirkelen zij dit met het lichaam, voor het wordt neergelegd.
Bij deze crematie was zelfs het leger aanwezig en werd er gesaluteerd en de legerband maakte muziek, voor het lichaam werd verbrand.

Het was ontzettend indrukwekkend om dit mee te mogen maken, en voor ons erg bizar dat dit zo openlijk gebeurd. Wij zaten heel stil en respectvol aan de overkant, maar af en toe kwamen er hordes toeristen met een toeristguide langs al schreeuwen en wijzend met enorme camera's. Ze gingen ook even rustig poseren met het brandende lichaam op de achtergrond en een big smile, ik vond dit toch aardig respectloos. Foto's maken, ok maar doe het subtiel en heb een beetje respect voor de familie!

Wat ook zo bizar was, waren de mensen die in de rivier gingen staan wachten. De familie van de overledene gooit namelijk vanalles in de rivier, en het heeft de rivier nog amper aangeraakt of het wordt er alweer uitgevist door iemand die het denkt te kunnen gebruiken. Ook was er een jongetje die met een magneetje opzoek was naar de muntjes die worden meegegeven aan overledenen, en die zelfs achter de stoet aanliep, die muntjes aan het stooien waren, en ze meteen opraapte.

De rivier zelf ligt vol afval, maar onze gids vertelde dat dit ‘Holy Garbage' (dus heilig afval) is.

Hierna hadden wij nog 1 dag in Kathmandu, maar nu was het Marks beurt weer om zich niet lekker te voelen, en trok ik er alleen op uit om wat winkeltjes te bekijken. Ik was het echter vrij snel zat omdat je nergens een voet binnen kunt zetten zonder dat je meteen belaagd word door de verkopers, en heb die dag wel 100 keer hetzelfde gesprek gevoerd. Hello, where are you from, how long are you staying, where did you go in Nepal, what do you want to buy...

Op 6 juni vertrokken wij naar het vliegveld met gemengde gevoelens. Aan de ene kant blij om weer naar Europa te gaan, maar aan de andere kant ook wel bedroefd om Nepal te verlaten...

Ons eerste optreden op 11km hoogte

Onze eerste vlucht, van Kathmandu naar Sharja, bleek al snel de leukste vlucht ooit te worden. De steward had gezien dat Mark een gitaar bij zich had en greep meteen zijn kans toen ik kort na het opstijgen naar de wc moest. Ik vroeg hem of we ook met Nepalese roepies konden betalen in het vliegtuig, en nadat hij had verteld dat dit kon, vertelde hij me dat hij graag wat live entertainment wilde tijdens de vlucht en of Mark het misschien leuk vond om wat te spelen, in ruil voor een Air Arabia souveniertje. Toen ik zei dat ik er normaal bij zing werd hij helemaal enthousiast.

Nadat we (gratis!) wat te drinken van hem hadden gekregen, kwam het omroepbericht door de intercom, dat er 4 souverniertjes weg te geven waren voor mensen die naar voren durfden te komen om wat te zingen, en dat er een prachtig stel uit Nederland als eerst zou gaan.

Nadat we een liedje hadden gespeeld (wat nog een hele uitdaging blijkt met de droge lucht en de dichte oren) volgden er al snel meer mensen. Mark kreeg een Airarabia t-shirt en ik 2 knuffelbeertjes, een leuk aandenken :)

De jongen die na ons speelde, was een muzikant uit Italie, die we tijdens onze tussenstop in Sharja wat beter leerden kennen. Kavi ging net als ons ook naar Istanbul, waar hij net als ons, ook bij een couchsurfer zou blijven, maar deze had echter op het laatste moment af laten weten. Ik beloofde hem dat ik in Istanbul onze couchsurfer zou bellen om te vragen of hij er misschien ook nog bij kon.
Op Sharja airport, maakten we met zn allen nog wat muziek, wat veel bekijks opleverde, tot we werden weggestuurd omdat het tijd was voor het gebed.

In Istanbul aangekomen, belde ik Ibo, onze couchsurfer en Kavi mocht met ons meekomen.
We kwamen bij hem thuis aan om half 2/ 2 uur snachts en werden vorstelijk ontvangen met wijn, wiskey, chips en chocola. Om 4 uur gingen we eindelijk naar bed, nadat we besloten hadden na 11 uur sochtens pas uit Istanbul te vertrekken om niet vast te komen te zitten in de gestoorde ochtendspits.

Van Istanbul naar Bulgarije

De volgende ochtend hadden we het beste ontbijt ever, bij onze couchsurferhost, en vertrokken daarna met hem naar de bushalte.
We moesten eerst een uur met de bus, om aan de Europeese kant van Istanbul te komen, waar het liften makkelijker zou zijn.
De dag bleek echter niet heel soepel te verlopen, met een probleempje hier en daar, waar ik niet al te veel over in detail ga treden, maar tegen de avond kwamen we dan eindelijk bij de grensovergang met Bulgarije.
We aten wat, en wilden daarna graag de grens over, maar deze was, gesloten?!
Het bleek wisseling van de wacht en de nieuwe wachters bleken niet zo punctueel.
In plaats dat de wachters die er nog waren even verder werkten tot de nieuwe wachters er waren, gingen ze gewoon staan wachten...

Afijn een uur laten konden we dan eindelijk door, maar toen begon het al te schermeren.
We kwamen dus vast te zitten in het pikkedonker, en niemand die ons mee wilde nemen...
Na bijna 4 uur wachten op een pompstation, werden we eindelijk meegenomen door een vrachtwagen chauffeur, en moesten de laatste kilometers lopen.

Bulgarije

De couchsurfers bij wie we Mohombi (de bus) hadden achtergelaten, hadden ons al geinformeerd dat de buren een beetje moeilijk aant doen waren, en we kwamen er dan ook achter dat er twee banden waren lekgestoken...
Gelukkig was het vervangen van de banden in Bulgarije niet al te duur en konden we snel weer verder.

We vonden een mooi plekje langs een rivier en hebben lekker gezwommen, omdat het ontzettend warm was.
We reden de dag erna verder richting Rila, in de bergen, waar een ontzettend mooi klooster in de buurt ligt, wat op de wereld erfgoed lijst staat. Ook hier kampeerden we langs een riviertje, maar het was een stuk kouder in de bergen en het water was te koud om in te zwemmen.

Op de terugweg stopten we bij een vrouwtje wat langs de weg kersen en andere dingen stond te verkopen en we moesten meteen mee naar haar huis om te zien waar de kersen vandaan kwamen en om verse kersen te plukken. We kregen een hele rondleiding en ze lulde de oren van ons hoofd, maar we begrepen er niks van, gezien ze alleen bulgaars sprak.

Wat we wel begrepen is dat we in haar tuin mochten kamperen en mochten vissen in de vijver, maar we wilden graag verder, maar moesten wel beloven dat we de volgende keer terug zouden komen.

Servie

Na Bulgarije pakten we een binnendoorweggetje naar Servie, waar we zonder problemen de grens overmochten. We gingen naar een natuurgebied tegen de grens met Kosovo, en wat was het daar prachtig! We besloten een ‘dirt road' te nemen om te zien waar deze uit zou komen. Het was een heel slecht, smal weggetje en ik moest een paar keer slikken toen ik uit mijn raampje keek en daar een afgrond zag van heel wat metertjes diep.

We kwamen daar twee servische jongens tegen die op zoek waren naar paddestoelen. Ze hielpen ons door de moeilijke begaandbare stukken ‘weg' waar we een paar keer bijna vast kwamen te zitten. We vonden een prachtig plekje waar werkelijk niemand was en kampeerden daar twee nachtjes.

Na nog een dag of wat Servie, besloten we langzaamaan richting Bosnie te gaan. Vlak voor de grens kwam Mark erachter dat de auto ontzettend veel koelvloeistof lekte.
Net over de grens stopten we dan ook om eens uit te zoeken wat het probleem was....

Bosnie

Mark was er heel de dag zoet mee en haalde zo'n beetje heel de motor uit elkaar. Ik deed intussen de was in de rivier en ruimde wat op in de bus. Na heel wat uurtjes sleutelen kwam Mark erachter dat een onderdeel van de waterpomp kapot was. Gelukkig was er een garage vlakbij, die het nieuwe onderdeel binnen een paar uur in bezit had. Nu doet ie het weer prima!
We hadden alleen nog geen bosnisch geld, en gezien het een mini plaatsje was waar we waren, was daar geen pinautomaat. De (inmiddels zwaar geirriteerde) monteur reed met Mark naar een stadje wat kilometertjes verderop om geld te halen.

Terwijl Mark de laatste hand legde aan de motor en ik aan't koken was, kwam de politie op bezoek. Ze spraken geen engels of duits en we hadden geen idee wat het probleem was. Ze vertrokken dan ook weer. We waren net klaar met eten, toen ze weer terug kwamen met een collega die wel engels sprak. Ze wilden alles van ons weten, en het kwam er op neer dat we in het grensgebied waren en dat je daar niet mocht blijven zonder toestemming.

We werden verteld dat we zo snel mogelijk moesten vertrekken, omdat er kwaaie jongens in de buurt rondreden en ze toeristen tegen hen moesten beschermen.

Nu zitten we dus wat kilometerjes verderop en ik zal dit verhaal eropzetten zodra we ergens internet hebben (waarschijnlijk Sarajevo)

Na bosnie zullen we waarschijnlijk Kroatie weer gaan opzoeken, maar we zullen ons best doen jullie nu beter op de hoogte te houden!

Xxx Mark en Lysanne

(p.s. Elza; bellen en gebeld worden is hier blijkbaar zo ontzettend duur dat het hele beltegoed er in die paar minuten doorheen is gegaan! Vandaar dat Mark ineens weg was. Maar we zijn heel blij dat Rens geslaagd is en dat we hem even hebben kunnen feliciteren : ) we zullen binnenkort proberen te skypen! Ook naar jullie Janny en Ingeborg! )